Subscribe to Updates

    Get the latest creative news from FooBar about art, design and business.

    What's Hot

    İspanya İç Savaşı’nda Anarşizm ve Ütopya

    8 Haziran 2023

    Sinema dünyasında anarşist bir figür: V FOR VENDETTA

    7 Haziran 2023

    Alexander Berkman: Anarşizm Nedir?

    7 Haziran 2023
    Facebook Twitter Instagram
    Facebook Twitter Instagram
    Yeşil ÖfkeYeşil Öfke
    Demo
    • Güncel
    • Ekoloji Gündemi
    • Yazılar
      • Makaleler
      • Seçtiklerimiz
      • Çeviriler
      • İleri Okumalar
    • Yaşam
    • Röportaj
    • Belge ve Raporlar
    • İletişim
    Yeşil ÖfkeYeşil Öfke
    Home»Yazılar»Makaleler»Çanakkale Boğazı’nda Doğanın Canı Yanıyor

    Çanakkale Boğazı’nda Doğanın Canı Yanıyor

    Editor20 Temmuz 2018Güncelleme:21 Temmuz 2018
    Facebook Twitter Pinterest LinkedIn WhatsApp Reddit Tumblr Email
    Share
    Facebook Twitter LinkedIn Pinterest Email

    Doğanın dostu olmayınca, gittiğimiz her yerde nefes almakta güçlük çekmeye mahkumuz. Çünkü düşmanlığı, çantamızda götürmüş oluyoruz…

    Kiraz Özdoğan

    Çanakkale Boğazı’nın iki yakası birbirinden ayrı düşmüş iki dost gibidir; birbirlerini hissederler. Güneşin battığı yakadaki ormanlar, gün geceye geçerken siluetini suya bırakır. Bu güzellik büyüsü, hale hale suda dağılır. Kimi zaman, her şeye rağmen esebilen rüzgarlarla, kokularını güneşin doğduğu yakadaki dostlarına, ormanlara gönderirler. Kokularının, bu yakadakilerin dertlerine derman olmasını ister gibidirler. Çünkü onların, yolların ve yazlıkların betonlaşma dalgasıyla ayrı düşmüş sevgililer gibi olduklarını bilirler; küskün ve acılı. Her yanlarını RES’lerin çaldığı rüzgarların ve kuşların hasreti sardıklarını hissederler.

    Bu sebeptendir ki güneşin doğduğu yakadaki ormanlar, gözyaşlarını cılız dereden denize akıtırlar. Böylece boğazın sularında akan güzellik, biz insanların sebep olduğu acıyla bulanmış olur. Ve insanların attığı naylon poşetlerin arasında dolaşarak dost yüzücülere derdini anlatır.

    Boğazın suları, artık yüzücülerini üşütmüyor. Doğayı kaynak olarak gören kapitalist politikalar, lakin, sadece boğazın serin sularını ısıtmamakla yetinmemiş; boğazın meşhur rüzgarlarını da çalmış. Melih Cevdet Anday’ın “Güneşte” şiirindekinin aksine “rüzgarlar”, artık “alıp götürmüyor balıkçı teknelerini”. Rüzgarlara ihtiyaç yok çünkü “motorları var” denebilir. Ama motorlar, mavilik getirmiyor.

    Doğanın canı yanıyor, çünkü doğanın canını yakıyoruz. Biz, kimiz?

     

    Havada katliam kokusu; tırtırcılar

    Bir gün, güneş henüz batmak için karşıya geçmediği bir saat diliminde belediyenin park bahçeler ekibi; takım taklavat sokağa damlayıverdi. Havada bir katliam hayaleti geziyordu, ağaçların ve benim şahitliğimde.

    “Sadece iki ağacın elektrik tellerine değen dallarını kesecek”lerini söylediler. Bu sıcakta ağaçların dallarını kesmenin, onları yaralamaktan başka bir işe yaramayacağını düşünmekle birlikte biraz rahatladım. İlk önce bir dalı kestiler, sonra bir dalı daha; ama durmadılar. Testerin tırtır seslerinin arasında “betonu yer” gibi fısıltılar işitildi.

    Azıcık esintiyle bile sağa sola sallanarak rüzgara dönüştürme kudretine sahip 20-30 yaşlarındaki bir ağaçtı. Tanışıklığımız kısa sürdü, meğer ölüm fermanı verilmiş. Fotoğrafını çekmeye gittiğimde, geri kalan iki güdük dal, koca bir sapanı andırıyordu. Dalları, yaprakları… yerlerde kan gölü oluşturmuştu. Acı, bütün ağaçlara yayılmıştı. Kim fark ediyordu?

     

    Beton, yaşamdan daha değerli değil

    Ağacın ölüm fermanını veren adam, bana “bahçenin betonunu çatlattığı için kestik”lerini söyledi. Kucağında iki yaşlarında bir çocuk vardı. Yanında karısı ve 9 yaşlarında bir çocuk daha. Geleceğe uzanan, ama kendi geleceğinin yok oluşuna ortaklık eden bir aile manzarası. Sanırım yer betonunu koruma kahramanı apoletini taşıdığını düşünüyordu. Çünkü kendinden emin bir edayla öne atılarak bana “betonun fotoğrafını da çekmem gerektiği”ne dair akıl vermeyi de ihmal etmemişti. Sonuçta ağaca karşı yer betonunu ve saadetini korumuştu. Alkış bekliyordu, ama ben pek alkışlanacak bir durum görmüyordum:

    Ona “Beton, bir canlının yaşamından daha değerli değil” dedim.

    Kahramanlık apoletinin, havada salınarak yaprakların yanına düştüğünü ve bütün düşünce sisteminin alt üs olduğunu gördüm.

    “Bir ağacı, sırf yer betonu için öldürdünüz.” “Çocuklarınıza ne hesap vereceksiniz.”

    Cevabı: “Size bir şey demiyorum.”

    O sırada kadın suskun, çocuklar suskun, mahalle suskundu…

     

    Ama doğa, suskun değil

    Bu yazı yazmaya iten birinci nedeni, İstanbul’daki herkes gibi nefes almakta güçlük çekmem ise ikincisi de bahçemizdeki gencecik ağaçların kendilerini kurumaya vermiş olmaları. Büzüşmüşler. Ve bu, beni öfkelendiriyor; çünkü sebebi biziz.

    Evet, kapitalizm doğayı yok ediyor. Burada şirketlerin, hükümet politikalarının rolünü göz ardı etmiyorum. Ama sıradan insanlarımızın da (milletin veya halkın) kendi bahçesindeki selvi boylu bir ağacı; bir canlı değil de kendi mülkiyeti olarak gördüğünü ve yer betonu uğruna bir çırpıda öldürme hakkını kendisinde bulduğunu da hatırlamadan edemiyorum. Sanki her yanımızı tırtırcılar kuşatmış. Doğa düşmanlığının bu gündelik hayata sirayet etmiş, normalleşmiş hali bana hiç de masum gelmediği gibi göz ardı edilebileceğini de düşünmüyorum. Sadece büyük şirketlerin, hükümetlerin doğa karşıtı politikalarına değil; onun normalleştirilmiş hallerine de karşı çıkmak gerektiğini düşünüyorum.

     

    Tırtırcı beton merkezli belediyecilik

    Çanakkale Belediyesi ise, malumumuz, CHP’li. Bu örnekte görüldüğü üzere belediye de aynı zihniyetin hiç naz etmeyen uygulayıcısı olabiliyor. Örneğin park bahçeler müdürlüğünün şöyle bir politika uygulamasının çok mu zor olduğunu düşünmeden edemiyorum:

    “Bu mevsimde ağaç budanmaz ve çubuk makarna gibi ikiye hiç bölünmez” (temel ağaç bilgisi).

    “Yer betonu için ağaç kesilmez” (öncelik sıralaması).

    “Eğer sizi çok rahatsız ediyorsa, yer betonunuzu onaralım. Mesela seviyeyi yükseltebiliriz” (ekoloji soslu pratik çözüm yöntemi).

    Maalesef tüm bunların yerine, belediyenin tercihi pür-ü pak beton merkezli olandan yana: “Bu ağaç, yer betonuna zarar mı veriyor, hemen keselim.” Tırtır tırtır… 

    Ama tırtırcılar bilmiyorlar ki ağaçların kendi aralarındaki iletişimleri sayesinde doğaya bir tehlike olarak kaydediliyorlar. Bu suça ortak olanlar, doğada dost olarak bilinmeyecekler. Doğa unutmayacak!

     

    Özgürce nefes alabilmek için toprak …

    Doğanın dostu olmadıkça da, gittiğimiz her yerde nefes almakta güçlük çekmeye mahkumuz. Çünkü düşmanlığı, çantamızda götürmüş oluyoruz…

    Halbuki ağaçları mülkiyetimiz gibi görmekten vazgeçip onlarla birlikte yaşamayı tekrar öğrenmeye başladığımızda, özgürce nefes alabildiğimiz “en güzel günlerimiz”in toprak “yolları” da oluşmaya başlamış olacak. Evet, toprak!

    Tabii, betonları sökmek için hala nefes alabiliyorsak.

     

    Çanakkale Kiraz Özdoğan
    Share. Facebook Twitter Pinterest LinkedIn Tumblr Telegram Email
    Önceki Yazı‘NOSTALJİK FAYTON İŞKENCESİ’ ÖLDÜRMEYE DEVAM EDİYOR
    Sonraki Yazı Hayvanat bahçeleri ve doğanın sonu

    Related Posts

    Bir Komün Deneyimi: Longo Maï

    5 Haziran 2023

    Yaşamımızın efendisi olma düşlerinin sonu

    29 Haziran 2022

    Veganların tüketim kültürü ile imtihanı

    25 Ekim 2021
    Yazılar
    Deniz Şener

    Yaşamımızın efendisi olma düşlerinin sonu

    Güray Tezcan

    Veganların tüketim kültürü ile imtihanı

    Yeşil Öfke

    Her devlet bir kilisedir

    Dilaver Demirağ

    Yeşil Mide Bulandırdığında (1)

    Fatoş Osmanağaoğlu

    Yeşil Yeni Anlaşma vs. İlerici Enternasyonal

    Çeviriler
    Editor

    İspanya İç Savaşı’nda Anarşizm ve Ütopya

    8 Haziran 2023
    Editor

    İlhaklara ve Emperyal Saldırganlığa Karşı

    28 Şubat 2022
    Dilaver Demirağ

    MİKROPLAR, HAYVANLAR VE BİZ

    24 Temmuz 2020
    Deniz Şener

    Filleri de ‘mülteci’ olarak görebilir miyiz?

    9 Mart 2020
    Editor

    Ahlaki Şizofrenimizin Nedeni: Mal Olarak Hayvanlar

    4 Temmuz 2019
    Biz kimiz
    Biz kimiz

    Özgür bir yaşam için insan merkezli yaklaşımları terk edip gezegeni paylaştığımız tüm canlılarla eşitlikçi, dayanışmacı bir ilişki kurmayı hedef alıyor, özgürleşmeyi ve özgürleştirmeyi savunuyoruz. Canlılara yönelik her türlü zulmü reddetiyoruz!

    Facebook Twitter WhatsApp
    Yaşam

    Sinema dünyasında anarşist bir figür: V FOR VENDETTA

    7 Haziran 2023

    Bir Komün Deneyimi: Longo Maï

    5 Haziran 2023

    Doğanın Detaylarını Görmek

    17 Kasım 2020
    Çok Okunanlar

    İlk defa görüntülenen kabile katledildi!

    25 Ekim 201726.126

    Veganların tüketim kültürü ile imtihanı

    25 Ekim 20218.561

    Ve Burdur Gölü öldü

    5 Temmuz 20198.510
    © 2023 ThemeSphere. Designed by ThemeSphere.
    • Nasıl Görüyoruz?
    • Ne istiyoruz?
    • Bize katılın
    • Yaz Çiz Çevir
    • İletişim

    Type above and press Enter to search. Press Esc to cancel.

    Go to mobile version